Onze reis in Ecuador

Hallo allemaal,

Via deze post proberen we jullie op de hoogte te houden van onze reis door Ecuador.
We hebben niet overal internet dus kan het zijn dat er, zoals nu, ineens een paar dagen gelijk gepost worden. We hebben het meeste in een schriftje staan maar nog niet op de tablet omdat we ook niet overal stroom hebben.
We zullen ook proberen om een aantal foto's bij te voegen hetzij dezelfde dag hetzij wat later.

Onze reis in Ecuador 2017

27 April: Brussel - Schiphol
Vanmorgen heeft Astrid de rugzakken ingepakt. Lennart kwam al vroeg en ging met Dik in de tuin kijken wat er moest gebeuren. Daarna liep Dik wat onhandig om de inpakkende Astrid te drentelen. Hij slaagde er steeds in als Astrid er langs moest op tijd opzij te stappen.
Om 19.52 uur vertrok onze Thalys naar Schiphol. Lennart bracht ons naar het Zuidstation in Brussel en daarmee was onze reis echt begonnen.
Op Schiphol hadden we het Mercure Terminal hotel geboekt, zodat we alvast de bagage konden inchecken. Niet dus. Die moest overnachten in een kluis.

28 April: Schiphol- Quito
Om half zeven opgestaan en ons snel aangekleed. Snel via de douane, die we gisteravond dus al waren gepasseerd, naar buiten gehold. Onze bagage uit de kluis gehaald, al was daar even paniek omdat Astrid het bonnetje wel heel goed had opgeborgen, en alles ingecheckt en weer door de douane wat dit maal stuk langer duurde. Daarna zijn we weer teruggegaan naar het hotel, een hele speurtocht door de gangen van Schiphol, waar een aardige Schipholbewoner ons de weg wees.
Na een ontbijt in de KLM lounge was er nog tijd om snel een favoriet bad geurtje van Astrid te kopen, maar dat viel niet mee. Dan maar gaan boarden en daarna was het vlieg vlieg vlieg etc.
O[ het vliegveld van Quito werden we opgewacht door iemand met een bordje Derk en Astrid. Over de autoweg ging het snel naar Quito maar in Quito ging het zeer traag naar ons hotel dat de chauffeur maar moeilijk kon vinden. Casa Gardenia is dan ook niet echt groot.
Paula, de receptioniste, wees ons waar de restaurants en zo waren. Na een lichte maaltijd in Hasta la Vuelta, het voormalig bisschoppelijk paleis, en een rit met de taxi die ons hotel maar moeilijk kon vinden, gingen we redelijk moe na een lange dag slapen. Er is een tijdsverschil van 8 uur met thuis.

29 April: Quito
Astrid voelde zich na de vermoeienissen wat minder lekker. Dat uitte zich in overgeven en diarree gevolgde door een bijna comateuze toestand. Dus heeft Paula een dokter voor ons gebeld. Die stelde vast dat Astrids hart nog klopte en dat ze een bloeddruk had. Zijn diagnose was een beetje last van hoogte. Om alles uit te sluiten schreef hij 4 verschillende pillen voor, voorzien van een uitgebreid gebruiksschema. De hoeveelheden werden keurig van de stripjes geknipt die hij in zijn koffer had. Om te voorkomen dat Astrid ze meteen weer uit zou kotsen gaf hij ook nog een stevige injectie in haar bil. Dik werd op pad gestuurd om een fles Pedialyte, een soort ORS, te halen.
De dokter had zijn werk goed gedaan en in de loop van de middag werd Astrid geleidelijk weer aanspreekbaar. Zo aanspreekbaar dat we vlakbij wat soep en een broodje hebben gegeten en een broodje voor Dik hebben laten inpakken zodat we ’s avonds de deur niet meer uit hoefden.

30 April: Quito
Vandaag was Astrid alweer een stuk beter dan gisteren. Tijd dus om wat te sight seeen in Quito. De Plaza de la Indepencia was vol met mensendie ervan profiteerden dat het zondag was.Dat betekende ook dat er niet gewerkt werd in het presidentieel paleis. Daarom was het de hele dag open voor het publiek. Dat had de president zo besloten omdat hij vond dat het paleis van het volk was. Daarom mag iedereen er buiten de werktijden gratis in. We moesten nog wel anderhalf uur wachten. Tijd genoeg dus om in het bisschoppelijk paleis koffie, soort slootwater en dus niet echt lekker, en thee te drinken.
Toen we dan eindelijk naar binnen mochten, kwam er net een processie voorbij. Daar hebben we dus niet zoveel van gezien maar wel gehoord.
Grote groepen jongens, strak in het pak, liepen gearmd in een soort cirkel, met in die cirkel andere mensen, en riepen vervolgens meer dan dat ze zongen, luid Ave Maria, Ave maria, etc.
In het paleis werd van alle bezoekers een foto gemaakt. Cadeautje van de president.
De rondleiding was hoofdzakelijk in het Spaans, maar gelukkig was er een filmpje speciaal in het Engels.
Op veel plaatsen stonden vitrines met relatiegeschenken van buitenlandse belangrijke mensen. De president was de eerste Ecuadoraanse president die vond dat dergelijke geschenken aan het hele volk toebehoorden. En om de plaatselijke economie te stimuleren was hij ook de eerste die het serviesgoed voor staatsbanketten in Ecuador had besteld.
Na de rondleiding liepen we nog even langs de kathedraal maar daar waren ze nog steeds bezig met Maria die daar naar binnen was gedragen. Dus gingen we maar wat eten in het bisschoppelijk paleis. Wel bij een ander restaurant, bah. In het paleis was ook een verdieping gewijd aan een souvenirwinkel. Een mooie gelegenheid om wat voor ons kerststalletje te kopen.
Door naar de Ronda, de meest romantische straat van Quito. Een lange wandeling omlaag. Helaas bleek de Ronda alleen ’s avonds romantisch te zijn en niet op zondagmiddag.
Op de terugweg naar de Plaza de la Indepencia begon het te regenen. Regenen is iets wat ze hier goed kunnen. Daarom zijn we een winkel ingevlucht waar ze electronica en witgoed verkochten. Wij wilden graag een telefoonkaart maar die hadden ze dan weer niet. Gelukkig was er 30 meter verderop een internetcafé/belwinkel. Daar verkochten ze wel telefoonkaarten. De dame van de winkel was zo vriendelijk de nieuwe simkaart in Diks telefoon te stoppen. Dat werkte niet. Oude kaart erin, werkte ook niet meer, nieuwe werkte nog steeds niet.
Onder de simkaart zit de SD-kaart. Floep deed de SD-kaart. Ergens op een grijze modderige vloer (regen weet je nog) lag een heel klein SD-kaartje. Gelukkig zegt Diks telefoon (windows telefoon) altijd al dat er iets mis is met de SD-kaart, en na deze kleine uitstap was er dan ook niets merkbaars veranderd.
Op Astrids advies zette Dik de telefoon een paar keer uit en aan en toen kwam er weer leven in de simkaart. De winkeldame moest nog wel een deel van haar middagpauze opofferen om de kaart aan te melden maar tenslotte kwam het allemaal toch nog goed.
’s Avonds gingen we met Carla en Arjen uit Den Haag, vrienden van Kirsten die al jaren bij ons over de vloer komen, eten bij Plaza Foch. Zij waren toch in de buurt en dan kun je net zo goed even samen eten. Wel apart om elkaar aan de andere kant van de wereld te treffen. Van hen mochten we de dry bag lenen voor als we naar de Galapagos gaan.
Terug in het hotel hebben we, nou eigenlijk Astrid, de laatste dingen weer ingepakt, want morgen vertrekken we al vroeg richting jungle.

1Mei: Jungle Cuyabeno reservaat, dag 1
Om kwart voor zeve stond er een auto van het hotel klaar om ons naar het vliegveld te brengen want ons vliegtuig vertrok om 9.10 uur. Go Local adviseerde eigenlijk om nog een kwartier eerder van het hotel te vertrekken, maar op 1 mei (feestdag hier) is er zo weinig verkeer dat je in 40 minuten op het vliegveld bent. En zo stonden we al voor half 8 op het vliegveld om te ontdekken dat het vliegtuig niet om 9.10 uur maar om 10.10 uur vertrok.
Op het vliegveld van Lagro Agrio werden we opgewacht door onze gids Ronald en samen met 10 andere bezoekers van de lodge in de jungle in een busje gepropt.
Na een rit van zo’n 2 uur kwamen we aan bij de rand van het Cuyabeno reservaat. Daar konden we genieten van een box lunch (een lunch uit een lunch box) en water of cola en via een vlonder naar het toiletgebouw in de bosjes gaan om aldaar te doen wat er in toiletgebouwen wordt gedaan.
Onze bagage was inmiddels overgeladen in een kano en vertrok richting Jamu Lodge. Omdat wij niet zonder bagage wilden achterblijven vertrok ook ons gezelschap in een kano met motor.
De boottocht duurde zo’n 3 uur en onderweg hielden we regelmatig halt zodat Ronald ons van alles kon aanwijzen wat we soms wel en soms niet zagen. Er waren bijvoorbeeld twee en drietenige luiaards, een soort wollige ballen die op onbestemde manier in een boom hangen en ongeveer twee uur per dag wakker zijn, ze zich soms een 20 cm verplaatsen en soms zolang op de zelfde plek hangen dat ze vol zitten met algen. Tevens anaconda’s (maar dan wat kleiner dan die uit de film), apen (kleine capucijnerapen en wollige apen met een dikke staart) en verschillende vogels. Uiteraard ging het onderweg ook nog even regenen (duh, regenwoud….)
In de lodge kregen we een cabana in een cabanatoren op de derde verdieping. Een beetje stijdig met Astrids heup.
Er hing een opgeplooid muskietennet, maar toen we dat ontplooiden, kwam er zoveel troep uit de plooien dat we onze lakens moesten uitkloppen dat muskietennet maar verwijderden en we snel ons eigen net hebben opgehangen.
Dank je wel Roderick.
Tegen de avond hadden we onze eerste echte excursie naar de lagune met een mooie zonsondergang. Onderweg liet Ronald ons weer interessante dieren zien die we soms wel en soms niet zagen. Dat kostte wel wat tijd waardoor we niet zeker weten of de zonsondergang wel mooi was.
Een enkeling ging even zwemmen in de lagune en daarna togen we huiswaarts. Onderweg stopten we nog even om een kaaiman te bewonderen die zo vriendelijk was om nog even rond onze boot te zwemmen.
Aan tafel maakten we nader kennis met de overige leden van de groep nog een Nederlands paar en verder 8 Duitstaligen waaronder een Zwitsers en een Syrisch paar. Aan tafel werd soms Engels gesproken.
Na het eten liet Ronald ons, afgezien van het personeel, nog een vaste bewoner van de lodge zien die een boom als zijn vaste verblijfplaats had, het was een mega grote spin, ieuw griezelig.

2 Mei: Jungle dag 2
Net na het ontbijt kregen we te horen dat we een andere cabana op de begane grond kregen. Als we alles snel klaarzette dan zou vanmiddag bij terugkomst alles in ons nieuwe onderkomen staan.
Vanmorgen hebben we een wandeling gemaakt door de jungle, gelukkig zonder regen. We kregen uitleg over diverse planten, sommige die kleurstof leverden veel rood dankzij de ijzerhoudende bodem, en andere die een geneeskrachtige werking hadden zoals kinine. Dat laatste leverde bij onze Zwitserse reisgenoten een enthousiaste reactie op, omdat met kinine de moderne homeopathie was begonnen. (zucht)
Curare blijkt te worden gemaakt van een vrij dikke liaan in en ingewikkeld proces van drogen en koken. Waarbij de vraag rijst hoe je überhaupt op het idee komt.
Ook hier weer kennis gemaakt met een grote giftige spin, brrr.
Opvallend was dat tussen alle gradaties groen van bomen en struiken er een spierwitte boom stond. Dat bleek een gewone gezonde boom te zijn die als afweer tegen infecties en allerlei ongedierte zijn bast met een witte laag schimmel kon bedekken.
Verder barst het oerwoud van de zielige mieren die de pech hebben gehad een schimmelspore binnen te hebben gekregen. Die schimmel stuurt de mier naar een geschikte plekje om dood te gaan, wat laatstgenoemde dan ook blijmoedig doet, waarna er een mooi lief piepklein (als een speldeknop) rood paddenstoeltje uit zijn hoofd groeit. Gelukkig zijn mensen niet gevoelig voor een dergelijke zombieaandoening. Dat is de bijnaam van de mier.
Naarmate de wandeling vorderde, werd de jungle modderiger. Dus kwamen de laarzen die we hadden gekregen goed van pas. Dat wil zeggen zolang je niet in de modder blijft steken en uit je laarzen valt. Astrid kwam niet meer bij van het lachen en heeft daar gauw een foto van (Dik) gemaakt.
Andere oerwouddingen:
-Een bleekgroen boompje met eetbare citroenmieren, die als je er op beet een citroensmaakje had, maar die langzaam gesloopt werd door toeristen die er bladeren vanaf trokken.
-Mierennest die als een soort gezwel aan de boom hing en wanneer je daar op klopte de mieren massaal naar buiten kwamen. Wanneer je deze mieren over je hand laat lopen en fijnwrijft geven ze een geur af die andere insecten verdrijft.
-Boom, waar de indianen een gat inhakken en in dat gat bepaalde insecten hun eitjes leggen die daarna grote dikke witte maden worden, een lekkernij voor de indianen. (blij dat wij geen indiaan zijn)
Na een welverdiende maaltijd en middagrust, in onze nieuw cabana, togen we aan het eind van de middag andermaal naar de lagune om van de zonsondergang te genieten en in de hoop op het zien van dolfijnen. Die hoop was vergeefs. Bij de lagune werden we vergast op een schitterende dubbele regenboog. Daarna voeren we zo dralend rond, dat de zon meer wel dan niet onder was toen we er eindelijk van gingen genieten. Na de lange dag daalde een stille rust over de lagune……… tot de andere 5 kano’s een voor een met denderende motor vertrokken.
Onderweg naar de lodge wist Ronald nog een paar lieve schattige baby anaconda’s te spotten in de duisternis.
Net voor het avondeten zat Astrid (heus waar) vol ongeduld te wachten op de boombewoner van de lodge om die op de foto te kunnen zetten, tot grote blijdschap van haar en nog 2 medereizigers was de huisspin er nu met een vriendje of vriendinnetje. Tevens was ook de huiskikker weer aanwezig.
Tijdens het avondeten bleek dat de ene kant van de tafel in homeopathie en de verderfelijke werking van vaccinaties geloofde. De andere kant niet.

3 Mei: Jungle dag 3
In het dorpje Puerto Bolivar, ca. 76 inwoners verdeeld over 6 families, gingen we op bezoek bij de Siona indianen. We werden naar een grote hut met een dak van palmbladeren gebracht waar mevrouw Siona, Olga, een vuurtje begon aan te leggen terwijl wij ons bespoten en besmeerden met de gebruikelijke middelen.
Ronald voerde ons door een bananenplantage naar een gigantische boom met fotogenieke al even gigantische wortels.
Terug bij de hut brandde Olga’s vuurtje lustig en nam Olga ons mee naar een yuccastruik die door onze Syrische Duitser uit de grond moest worden getrokken. De wortels die tevoorschijn kwamen, grote bruine langwerpige knollen, werden door de groep van hun bast ontdaan, waarbij duidelijk werd wie geen of toch zeer weinig kookervaring had. Een stukje struik werd terug gestoken in de grond en levert over een maand of 7 opnieuw een grote struik met wortels op.
In de hut werden de wortels gewassen, geraspt, uitgeperst en gezeefd, zodat er een soort bloem overbleef waarna Olga er in een soort paella pan grote pannenkoeken van bakte zonder verder toevoegingen.
Na de lunch, stukjes yucca pannenkoek, tonijnsalade van Ronald en een lunchtrommeltje, mochten we nog wat rondlopen. Het meest opmerkelijke vonden we het sanitair huisje bij het voedbalveld. Een ontwikkelingsproject van 18.000 dollar!!
Oeps, vergeten, ergens in het verhaal kwam er ook nog een tapir voorbij die druk werd gefotografeerd.
Vervolgens ging de tocht naar de sjamaan die zich overdag terugtrekt in een hutje wat verderop aan de rivier. Daar treffen we een man van 54 met veren op zijn hoofd en tanden in een paar kettingen om zijn nek. Af en toe sloeg hij een mug dood terwijl hij wijs toekeek hoe wij eerbiedig gingen zitten.
Eerst moest iedereen in indianentaal zeggen wie hij was en waar hij vandaan kwam. Zo werden de eerste 10 minuten van de voorstelling gevuld. Daarna kregen we uitleg over de hoofdtooi en de kettingen. Vervolgens mochten we vragen stellen, zoals welke ziektes hij had genezen. Dat waren verkoudheid, buikpijn, reumatiek en een slangenbeet.
De procedure was dat als hij een patiënt had, eerst een stevige dosis partydrug nam. Dat leverde hem inspiratie op om kruiden te gaan zoeken in het bos. Als daarna de patiënt nog leefde, kreeg hij de kruiden toegediend en werden er de nodige bezweringen uitgesproken. Hij kende zo’n 175 geneeskrachtige kruiden waarvan hij er 75 regelmatig gebruikte. Omdat hij elke keer andere inspiratie uit zijn partydrug haalde, was het niet mogelijk om een eenduidig protocol voor de behandeling van bepaalde ziektes te geven. Zijn eigen vrouw kon hij niet genezen n is overleden. Onze homeopathische vrienden leken onder de indruk. Tot slot mocht onze Syrische reisgenoot op de sjamaanstoel zitten en prevelde de sjamaan nog het een en ander. Het moest iets met het innerlijke ik van het slachtoffer doen. Er gebeurde niets.
Daarmee was de sessie over en ging de sjamaan vriendelijk lachend met iedereen op de foto. De volgende groep stond inmiddels ongeduldig te wachten. Het was spitsuur bij de sjamaan.
Op de terugweg begon het te stortregenen. De poncho’s waren niet echt optimaal en enigszins klam, nu jij doornat, kwamen we bij de lodge aan.
Die avond gingen de dapperen onder ons nog een avondwandeling in de jungle maken. Wij vonden het nog steeds te nat.

4 Mei: Jungle dag 4 en Quito
Voor het ontbijt, om 6 uur al, deden we nog een laatste excursie, vogels spotten, met de kano. Na het ontbijt werden al onze spullen ingeladen en voeren we, (behalve de Zwitsers en Syrische Duitsers) terug naar de bewoonde wereld. Ergens halverwege bedacht de Duitse jongen die voor ons zat dat zijn vriendin de paspoorten niet teruggevraagd had (die konden we allemaal in de kluis leggen). Het was natuurlijk haar schuld en des te erger omdat ze ook al problemen met Visa hadden in de jungle. Ze hadden de overnachtingen en hun consumpties van de lodge nog niet betaald en moesten nog zo’n 500 dollar opnemen om mee te geven met de chauffeur. De lichaamstaal van beide jonggeliefden straalde duidelijk negatieve gevoelens uit. Het meisje ging zelfs zo op in haar verontwaardiging dat Dik haar vingertjes moest redden (grote dikke stenen pilaar) toen de kano ging aanleggen.
Na de box lunch bij de aanlegplaats gingen we met hetzelfde busje als op de heenweg verder. Ons Duitse koppel had inmiddels contact gehad met de lodge en geregeld dat de passen door de Syrische Duitsers de volgende dag zouden worden nagebracht.
Op het vliegveld moesten we nog een paar uur wachten. De Duitsers gingen met de chauffeur mee om geld te halen en kwamen even later triomfantelijk met geld zwaaiend terug. Zij maakten weer een blij en ontspannen indruk en gingen nu relaxed met hun andere landgenoten praten. Om vervolgens in paniek naar buiten te rennen toen hun bus met bagage wegreed. Gelukkig stopte de bus nog even voor hen.
Het vliegtuig naar Quito vertrok iets eerder dan gepland. Daar namen we afscheid van onze laatste reisgenoten, waarna we wat ongerust stonden te wachten op onze chauffeur. Die kwam iets later dan gepland. Nu was hij zo kort op de parkeerplaats geweest dat hij zonder te betalen er weer af mocht.
Even buiten Quito werden we gedropt bij een oude haciënda. Ons huisje werd bewaakt door een paar hoestende honden. Een kamermeisje of wat haar functie ook maar mocht zijn wees ons de slaapkamer aan en verdween. Daar zaten we dan zonder eten en drinken. Dus maar een zaklantaarn gepakt, ons langs de hoestende honden gewurmd en op zoek gegaan naar eten. Gelukkig stopte er een auto waaruit oma en kleindochter kwamen. Kleindochter legde in haar beste Engels uit dat er eten zou komen en dat er voor wifi zou worden gezorgd.
Inderdaad werd er even later eten gebracht en nog later nam vader ons mee naar zijn kantoor waar internet wel werkte.

5 Mei: Quito-Otavalo
Vandaag ging de reis naar Otavalo.
Onderweg vroegen we onze chauffeur of we de attracties op onze route, volgens het boekje een vervallen haciënda en Laguna Cuicocha aandeden. Dat deden we niet; Laguna Cuicocha lag niet echt op de route. Toevallig waren we net bij een Mitad del Mundo. Volgens de man die ons te woord stond, was deze echter echter dan de Mitad del Mundo richting Mindo. Hij hield een heel verhaal over hoe meer dan duizend jaar geleden daar de beweging van de zon al werd waargenomen We zijn dus als echte toeristen op de foto gegaan en hebben een veel te duur informatiepakket gekocht. Nu schijnen we wel het wetenschappelijk werk ter plaatse te steunen.
In Otavalo kwamen we ook weer bij een haciënda aan, Hosteleria las Palmeras. In het boekje stond echter een heel andere naam. Het duurde dan ook even voor we doorhadden dat we goed zaten.
Dit was een goede gelegenheid om onze was te laten doen. We brachten een grote wasmand naar de receptie en lieten daarna een taxi bellen om naar Laguna Cuicocha te gaan, een kratermeer met een doorsnee van 3 km op een hoogte van 3250 meter. Na wat onenigheid met de eerste taxichauffeur, we zullen wel nooit weten of hij nu 13 of 30 dollar bedoelde (het tarief is 12 dollar) werden we door de tweede naar boven gereden. Daar was het niet alleen hoog maar ook koud en winderig.
Na wat te hebben rondgekeken en te hebben vastgesteld dat er niet zoveel te zien was, lieten we ons door de taxi, na onze lunch, terugbrengen naar de hosteleria. Nou ja eigenlijk naar het Condorpark. Maar onderweg ging het zo hard regenen dat we daar toch maar niet naartoe gingen.
In onze kamer lieten we de openhaard aanmaken en gingen we bijkomen en opwarmen,
’s Avonds aten we in de haciënda. Eerst zaten we midden in een groep Amerikanen braaf te wachten maar die bleken naar een andere eetzaal te moeten.
De open haard in onze kamer was bijgevuld tijdens onze afwezigheid.
Toen we gingen slapen bleek bovendien dat er een paar kruiken in ons bed waren gelegd.