Reisverslag 15,16,17 mei plus antwoord

Hallo allemaal,

Eerst even een paar antwoorden op vragen.
De vogels die gevangen worden in de val waren inderdaad bedoelt voor het stoofpotje. Maar zoals Alfonso zei, er werd alleen gevangen voor broodnodige eiwitten, tegenwoordig doen ze het niet meer.
De naam van de haarverf en bodypaint bessen heeft hij wel met de indianennaam benoemd maar die zijn we vergeten. Zullen het thuis eens opzoeken.
Rum hebben we niet geproefd. Er werd wel een alcoholische drank van suikerriet gemaakt maar ze waren denk ik bang dat de jongelieden hun voorraad zouden opdrinken, dus niet geproefd.

Onze reis in Ecuador 2017 deel 5
15 mei; Banos-Riobamba
We werden pas na de middag opgehaald om naar Riobamba te gaan. ’s Ochtends regende het, (hoort eigenlijk niet volgens Rebecca) dus konden we heerlijk aan ons reisverslag en de foto’s werken.
Tegen de avond werden afgezet bij het RinconAleman, volgens onze beschrijving een oase van rust iets buiten het centrum. Dat klopte wel, maar iets buiten het centrum is in dit geval hetzelfde als in een armoedige buitenwijk waar je ’s nachts niet alleen over straat durft. Het centrum zelf viel ook een beetje tegen. Riobamba is in de eerste plaats een provinciehoofdstad met weinig toerisme. Vroeger kwamen er meer omdat de beroemde treinreis naar La Nariz del Diablo hier begon, maar sinds het begin punt is verplaatst, is het toerisme tanende. Bovendien is de plaats tweehonderd jaar geleden herbouwd na een vulkaanuitbarsting, zodat er ook geen fraaie overblijfselen uit de koloniale tijd zijn.
Na het centrum te hebben bewonderd namen we een taxi naar een restaurant dat gemarkeerd stond op het kaartje dat we hadden gekregen. Dat restaurant vonden we niet op de aangegeven plek. Gelukkig was er wel een ander restaurant, waar de eigenaar bereidwillig het licht aandeed toen we uit de taxi stapten.
Het eten was niet super, maar ook niet slecht en als dank voor onze klandizie kregen we een cd met muziek mee.

16 mei: Chimborazo vulkaan.
Om half negen werden we opgehaald door onze gids Luis. Na zo’n anderhalf uur bereikten we het natuurreservaat van de Chimborazo. We hadden vandaag geluk met het weer, praktisch windstil, heerlijke temperatuur en zon want gisteren stond er veel wind, was het zwaar bewolkt en sneeuwde het.
Onderweg zagen we de eerste vicunha’s, de wilde verwant van de lama’s. Bij de ingang van het reservaat liepen er nog meer. Vicunha’s zijn schuwe dieren, behalve wanneer ze doorhebben dat mensen grote lompe ongevaarlijke dieren zijn. Ze liepen dan ook op enkele meters afstand van ons rustig te grazen.
Vanaf de ingang was het nog een rit van 8 km tot de eerste berghut op 4800m. Daar bleef de auto achter met onze gids.
De instructie was simpel: volg het met stenen afgebakende pad van een goede 2 km, tot de volgende berghut op 5041 m, rust daar uit, en eet of drink wat en loop vervolgens dezelfde weg terug.
En zo liepen we op ons gemak, sneller kon ook niet vanwege geringe hoeveelheid zuurstof in de lucht, in een uur en vijf minuten door de sneeuw omhoog. Allebei super happy en trots dat het toch gelukt is en we geen last hadden van hoogteziekte. De diamox heeft zijn werk goed gedaan.
Helaas was de hut nog onbewoond en duurde het even voordat er een jongeman verscheen die ons van cocathee voorzag. Voordat de jongeman verscheen hebben we heerlijk in het zonnetje gezeten en genoten van het uitzicht.
De weg omlaag duurde maar een half uur. We namen nog een cocathee bij de eerste hut en kregen een pak koekjes van Luis. Vervolgens werden we door Luis naar het beginpunt van onze geplande fietstocht gebracht. Een afdaling van 4800 m naar 2800 m over een afstand van 47 km. Eerst hebben we in de auto de zelfbereide lunch, (guacamole, tomaat, ham, kaas en brood) van Luis genuttigd. Daarna werden we voorzien van mountainbiken, helmen, elleboog-en kniebeschermers, een muts en handschoenen.
Na een paar honderd meter troffen we het eerste obstakel, een handvol blaffende honden die onze fietsen als prooi zagen. We waren goed geïnstrueerd en dus remden we af, waardoor we niet langer als aantrekkelijk speelgoed werden beschouwd. Teleurgesteld dropen de honden af. (zou die truc ook bij Europese honden werken?)
Een paar kilometer verder zat een plaatselijke bewoner op zijn paard en liet zijn koe aan een touw meelopen. De arme koe schrok zo toen zij ineens Astrid aan zag stormen dat zij niet beter wist te doen dan overdwars op straat te gaan staan, wat Astrid tot een noodstop noopte. De eigenaar van de koe liet het touw los en sprong van zijn paard, de koe redde het vege lijf door het aanpalende grasland in te vluchten.
De rest van de afdaling verliep zonder incidenten. We konden genieten van het schitterende landschap, van hooggebergte naar laaggebergte, boeiende vergezichten en woeste bergstromen en rotspartijen.
’s Avonds hebben we de plaatselijke thuisbezorgd service maar een pizza en een salade laten bezorgen.

17 Mei: Riobamba-Nariz del Diablo-Cuenca
Wederom om half 9 werden we opgehaald. Nu om naar Alausi te gaan, het huidige vertrekpunt van de beroemde treinreis naar El Nariz del Diablo.
De rit begint op 2350 m. Het enkel spoor slingert zich strak langs de steile rotswand en dito afgrond om uiteindelijk bijna 800 m lager te eindigen.
We zaten in een fraaie houten wagon met banken waarvan de rugleuning kon worden verschoven om de banken aan te passen aan de rijrichting.
Onderweg werden weer vergast op wonderschone uitzichten op het berglandschap. Tegen het einde van de rit werden de bochten in het spoor zo scherp dat slingeren niet meer volstond. Daarom passeerden we op twee plaatsen wissels waarvan rijrichting werd gewisseld. De locomotief die normaal de wagons trekt was na de wissel juist aan het duwen. Op het eindpunt werden we verwelkomd door een groep Ecuadoriaanse dansers en konden we een lunch nuttigen, waarna de route in omgekeerde volgorde werd afgelegd.
Terug in Alausi stapten we weer in de auto om verder te rijden naar Cuenca. Al snel begon het te regenen. Op zich niet zo erg, ware het niet dat de wolken waar die regen uitkwam, ongeveer op ooghoogte hingen. Het zicht was dan ook vaak niet meer dan 50 m. En dat op een weg waar aardverschuivingen schering en inslag zijn. Omdat er juist een aardverschuiving was geweest, werden we van die akelige weg afgeleid en mochten we verder over een eveneens door aardverschuivingen geteisterde weg, maar dan onverhard.
We hadden er echter alle vertrouwen in dat het goed zou komen, want we hadden voor vertrek uit Alausi gezien hoe onze chauffeur twee schietgebedjes deed. Inderdaad bereikten we, een uur later dan gepland, Cuenca.
Daar zijn we in een aller aardigst restaurant aan de Plaza gaan eten om vervolgens na een korte rondwandeling in ons hotel aan de ansichtkaarten te gaan werken die jullie nu vast wel hebben.