Trans-Siberie deel 4
10 Mei 2019 | Rusland, Perm’
Hallo lieve familie en vrienden, Hier zijn we dan weer na een paar zo goed als internetloze dagen. Tijdens de 2 dagen in de trein (van Jekatarinaburg naar Irkoetsk) hadden we alleen internet bij de stations. Ook aan het Baikalmeer werkte het slecht. We zitten inmiddels in Irkoetsk en vertrekken morgenochtend met de trein naar Mongolie waar we een dag of 8 zijn en waarschijnlijk ook internetloos. We lopen dus een beetje achter met het plaatsen van onze blog en door al het gedoe met het plaatsen van foto's. Inmiddels heb ik van de beheerder een nieuwe link gekregen maar ook die werkt zo krom als wat. Er staan nu foto's op maar ik zie ze wel allemaal maar bij de verhalen staan ze er niet allemaal bij helaas. Zal bij volgende blog uitleggen hoe ze eventueel wel te zien zijn. Deel 5 is klaar dus die komt er hierna ook aan.
Zaterdag 4 – maandag 6 mei Om 15.59 vertrok onze trein naar Jekaterinaburg. Volgens onze reisbeschrijving zouden we ongeveer 1,5 tot 2 uur van tevoren worden opgehaald. Toen Michael dan ook aankondigde dat hij ons om 15 uur zou ophalen, wekte dat enige bevreemding. Toen we echter op Google Maps zagen dat het station met de auto nog geen 10 minuten van het hotel was, wekte dat gelukkig weer onbevreemding. Omdat het buiten rotweer was, zijn we in het hotel blijven hangen tot Michael ons oppikte. Omdat we dezelfde avond al in Jekaterinaburg aankwamen, hadden we er ditmaal voor gekozen de coupé met twee anderen te delen. Dat gaf ons een goede gelegenheid iets van de etiquette op te pikken. Als je je coupé binnenkomt, kies je een van de vrije banken. Heb je geluk, dan zit je beneden, heb je pech, dan zit je boven en kun je maar beter bovenin gaan liggen. Wij hadden geluk; er was pas één bank bezet. Wij stouwden onze grote bagage onder de banken, legden de kleine op een van de bovenste banken en gingen op de bank eronder zitten. Vervolgens kwam de provodnitsa met een paar pakketten met lakens en dekens. Wij hoefden die niet, want we waren niet van plan te gaan slapen. Dat gaf enige consternatie. De provodnitsa herhaalde een aantal keren iets in het Russisch, Dik ging proberen zijn telefoon de boel te laten vertalen, Astrid zwaaide met reispapieren om duidelijk te maken dat we niet aan boord bleven en het meisje tegenover ons ging ook proberen haar telefoon iets te laten zeggen. Na een tijdje kwam ze eruit. Haar telefoon liet ons in het Duits weten dat het beddengoed in de prijs inbegrepen was. Een paar stations verder kwam er een jongeman binnen die geroutineerd zijn beddengoed uitspreidde op de laatste vrije bank en ging liggen. Na een tijdje kregen we zin in thee. Daarbij diende zich een probleem aan: De rugzak met bekers lag onder het meisje aan de onderkant in een vak dat alleen kon worden geopend door de bank op te klappen. Het meisje was nogal stevig uitgevallen. Het zou ons dan ook niet lukken de bank op te klappen met het meisje erop. Gelukkig was het meisje niet alleen stevig, ze was ook vriendelijk. Wat later wilden we noedels maken. De benodigdheden lagen onder ons. Dat maakte het iets gemakkelijker om ze te pakken, maar het was toch wel een beetje omslachtig. Zo hebben we twee belangrijke lessen geleerd: kies voor een eigen coupé, ook al kost dat meer, en als je toch in een vierpersoonscoupé zit, zorg er dan voor dat je alles wat je nodig hebt binnen handbereik hebt. In Jekaterinaburg werden we keurig opgewacht door Konstantin, onze gids voor de komende dagen. Hij heette ons welkom in Siberië, bracht ons naar ons hotel en gaf ons een klein informatiepakket over Jekaterinaburg. In het pakket had hij ook een lijst met goede restaurants opgenomen. We hadden echter zo laat geen zin uitgebreid op zoek te gaan. Er was achter het hotel een grote shopping mall en omdat het al 22 uur was, gingen we daar snel een hapje eten. Bij een Italiaan bestelden we een salade om te delen, een gegrilde zalm voor Dik en een biefstuk voor Astrid. De salade kwam al snel. Daarna duurde het ruim een half uur voor de zalm kwam. Astrids eten hebben we niet meer gezien, want nog eens tien minuten later hebben we wat geld achtergelaten bij het meisje aan de ingang (Dik had met zijn eten gewacht op Astrids eten) en zijn we terug naar het hotel gegaan, waar we wat nootjes uit de minibar hebben genuttigd. Het ontbijt de volgende ochtend was een aangename verrassing; het beste hotelontbijt tot nu toe en dat niet omdat we zo’n honger hadden. Met Konstantin gingen we naar Koptelovo, een klein dorp ongeveer 140 km van Jekaterinaburg. Onderweg kwamen we langs de eerste, tevens belangrijkste goudmijn van Rusland, waar pas een paar eeuwen terug goud was gevonden. Konstantin vertelde dat de omgeving rijk was aan mineralen en erts en dat Jekaterinaburg daardoor een belangrijke industriestad is, waar tijdens de oorlog veel wapens werden geproduceerd. Koptelovo is een dorp met pakweg 1500 inwoners. Het heeft een paar supermarktjes, een kerk die aan restauratie toe is, een medische hulppost, een school met een streekfunctie, een gebouw waar de melk van de plaatselijke keuterboertjes wordt ingezameld en een klein museum. Het dorp krijgt tamelijk veel bezoekers. Het ligt dicht genoeg bij Jekaterinaburg en heeft toch zijn authentieke karakter behouden. Met Konstantin maakten we een wandeling door het dorp. Het belangrijkste is de plaatselijke bron die zo veel water geeft dat hij niet bevriest in de winter. Hier werden de eerste huizen gebouwd. De bron voorziet de bewoners nog steeds van goed drinkwater. Tegenwoordig staat er een kapelletje over de bron heen, want uiteraard is de bron tegenwoordig heilig. Het bronwater stroomt door een belendend gebouwtje waar het wordt gebruikt om de was te spoelen en verdwijnt dan in de rivier. De belangrijkste attractie van het dorp is baboeschka Katya’s huis. Een houten huis uit de 17de eeuw, een van de eerste huizen van het dorp en tegenwoordig vaak bezocht door architecten en dergelijke die zich een beeld willen vormen van hoe het eraan toe ging. Je komt binnen door een lage deur; laag om de warmte binnen te houden. Dan is er een ruime hal waar het gereedschap werd bewaard. Vanuit de hal kun je naar de stal en naar het woonvertrek. In baboeschka Katya’s jonge jaren woonden ze er met 18 mensen, van baby’s tot grootouders. Om te koken was er een grote houtoven; zo groot dat er ’s zomers meestal op een klein komfoortje binnen of buiten werd gekookt. Geslapen werd er op wat nu een vide zou heten; met zijn allen naast elkaar, de grootouders op de beste plek recht boven de houtkachel. Voor de raampjes zat oorspronkelijk geen glas. ’s Winters werden er luiken voor geschoven en was het licht binnen afkomstig van de houtoven en wat spaanders van berkenhout die in een speciale houder stonden te branden. De kieren tussen de balken waren dichtgestopt met mos, dat er nog steeds zat. De onderkant van het dak was extra geïsoleerd met berkenbast. Katya als vrouw van de jongste zoon moest voor haar schoonouders zorgen zolang die leefden. Daarna kreeg zij het huis. Haar zoon sneuvelde in de oorlog en bleef zij er alleen wonen. In 1971 verkocht ze het huis aan de gemeente en ging 91 jaar oud bij een nicht wonen. Om het huis tegen verder verval te isoleren, is er nu een extra dak boven het oude en zijn extra palen geplaatst om dat te stutten. Konstantin bleek met zijn gidsenbedrijf een van de belangrijkste sponsors van het museum te zijn. Ooit begon de plaatselijke veearts met het verzamelen van allerhande gebruiksvoorwerpen. Door de dorpsbewoners werd hij eerst voor gek verklaard, maar door de schooljeugd enthousiast te laten zien hoe de mensen vroeger leefden, wist hij uiteindelijk iedereen in het dorp mee te krijgen. Tegenwoordig brengen mensen uit de omgeving spontaan oude voorwerpen uit nalatenschappen. De rondleiding eindigde in een zaaltje dat voor voorstellingen werd gebruikt. Daar verschenen 7 wat oudere dames in kleurige kledij geïnspireerd op plaatselijke klederdracht. Zij zongen oude liederen. Vervolgens maakten ze een dansje en toen gebeurde wat we al vreesden: we mochten meedansen. Zo namen we in een vrolijke stemming afscheid van elkaar. Voor we vertrokken, kregen we nog een Siberische lunch bestaande uit soep en pilmenie, Russische dumplings en een zoete koek en uiteraard thee. Astrid kreeg nog een gratis likeurtje aangeboden waarvan ze na 2 slokjes al genoeg had. Op de terugweg vroeg Dik aan Konstantin of hij de scheve toren van Nevyansk kende. Die komt ter sprake in de natuurkundecursus die hij geeft, omdat er al een bliksemafleider op werd gemonteerd bijna 30 jaar voor Franklin hem in Amerika uitvond. Uiteraard kende Konstantin die; hij organiseerde er zelfs excursies naartoe. We zaten er een goeie 40 km vandaan. Tja als Dik zich van tevoren meer had verdiept in de reis, had hij misschien een bezoek aan Nevyansk geregeld en een eigen foto kunnen laten zien op de cursus. Maandag maakte Konstantin een rondrit door het centrum van Jekaterinaburg. We bezochten de grote dam waar ooit watermolens energie leverden voor de ijzer- en de koperindustrie. Om de industrie op poten te zetten, haalde Peter de Grote ambachtslieden uit heel Europa, waaronder ook architecten, scheepsbouwers en technici uit Nederland. Een andere trekpleister is de plaats waar de laatste tsaar, Nicolas de tweede, en zijn familie werden vermoord. De lichamen werden met zuur overgoten en op een geheime plaats in de bossen begraven. Pas recent zijn ze opgegraven en zoals al eerder verteld in Sint Petersburg bijgezet. Om te voorkomen dat het huis een bedevaartsoord zou worden, is het door de bolsjewieken gesloopt. Na de perestrojka is er een kerk gebouwd waar op de plaats van de moorden in de kelder een speciale ruimte is ingericht. De tsaar en zijn familie zijn als martelaren heilig verklaard. Volgens sommige gelovigen was de moord een dermate schandalige daad dat Rusland sindsdien zwaar is gestraft met groot onheil, met de tweede wereldoorlog als hoogtepunt. Na de middag bracht Konstantin ons naar de banja, de Russische sauna. In dit geval een aantal blokhutten in het bos met in elke hut een banja voor individueel gebruik. Onze banja omvatte een voorportaal, een gezellige zitruimte, een natte ruimte en de banja zelf die van buitenaf met hout werd gestookt. Buiten was er een omheinde ruimte met een groot vat koud water en een paar bankjes. We kregen thee en Konstantin had heel lief een fles kvas voor ons gekocht. Dat is een drankje dat wordt gemaakt door roggebrood in water te laten gisten. Het smaakt wel lekker als je ermee opgegroeid bent. Konstantin had een bundel sparrentakken voor ons geweekt in een bak lauw water. Het water kun je gebruiken als geurig opgietwater. De natte sparrentakken gebruik je om het lichaam zacht mee aan te raken en te bevochtigen. In de banja was het goed heet. Doordat permanent werd gestookt, deed zelfs de vloer pijn aan je voeten van de hitte. We zijn drie keer naar binnen geweest. Eerst een keer droog, d.w.z. zonder water op te gieten. Daarna twee keer nat, d.w.z. met een behandeling met de natte sparrentakken en met opgieten van water op de stenen. Na elke gang namen we een dappere duik in het vat met koud water. Tot slot konden we relaxen in het zonnetje tot Konstantin ons weer ophaalde. Omdat wij de vorige dag het restaurant op de folder van Konstantin niet hadden gevonden, bracht hij ons er persoonlijk heen … om vast te stellen dat het tijdelijk gesloten was. Dat vervulde ons met vreugde omdat hieruit bleek dat wij niet helemaal achterlijk waren. Daarop bracht hij ons naar een Oezbeeks restaurant waar we genoten van een welverdiende lunch. Ter voorbereiding van de komende treinreis gingen we naar de supermarkt om de nodige proviand in te slaan. Voor eventuele sceptici, het assortiment van een grote supermarkt in een grote stad kan concurreren met dat van een West-Europese. Daarna hebben we in het hotel de schone was en de leeftocht in onze koffers gepakt en gewacht tot Konstantin ons naar de trein bracht.
-
10 Mei 2019 - 16:16
Willemien:
Weer leuk om te lezen , tja Siberië, jullie komen toch wel terug he? Leuk weer om te lezen, daaag. -
10 Mei 2019 - 18:49
Joke:
Hallo daar, hartelijke groeten -
11 Mei 2019 - 05:46
Marrigje:
Wat een bijzondere reis maken jullie. Hoop dat de afranseling in de sauna jullie is bevallen. Veel plezier nog. Groetjes, ook van René -
12 Mei 2019 - 16:07
Albert En Gertie:
We liepen achter en lezen nu een aantal verslagen achter elkaar:
Het leest als een trein!
Wanner gaan jullie een boek uitgeven? -
13 Mei 2019 - 07:11
José Dol:
Lieve Astrid & Dik, geweldig om weer zo mee te reizen met jullie! Nog veel mooie dagen en opmerkelijke avonturen gewenst! Bisous uit la douce France xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley