Verslag 9, 10, 11 mei

Onze reis in Ecuador 2017, deel 3

9 Mei: Mindo-Santo-Domingo
Na het ontbijt te midden van de kolibries kwam Lex ons ophalen om naar de Tsachilas indianen te gaan. De mannen zijn herkenbaar aan hun rood geschilderde haar, en dragen een zwart wit gestreepte rok, de vrouwen een gestreepte rok in allerlei kleuren. Het landschap waar we doorheen reden was gecultiveerder en minder ruig dan wat we tot nu toe gezien hadden. Uiteindelijk kwamen we via een bos weggetje op een groot grasveld uit waar een handvol bamboehutten met daken van palmbladeren omheen stonden.
Wij kregen een kamer toegewezen op de eerste verdieping van en van de hutten. Te bereiken via een brede schuine plank waar een paar dwarslatten op getimmerd waren.
Een soort kippenladdertje dus en inderdaad werden we een van de ochtenden wakker gemaakt door een kip die onder Astrids bed scharrelde waar niks te vinden was en ging maar weer naar buiten.
Onze bedden stonden ver van elkaar en hadden beide een muskietennet. De bedbodem bestond uit doormidden gezaagde bamboelatten met daarop een matrasje. Sliep beter dan verwacht. Er was en schakelaartje bij de deur (deur was gordijn tot halverwege) om een spaarlamp aan te doen. Even verderop waren een paar koude douches en nog iets verder een hurktoilet met ingebouwde composteervoorziening plus echt wc.papier. Kortom we waren van alle nodige gemakken voorzien.
Bij een van de hutten zaten bijna 20 jongelieden uit te rusten van het bijdragen aan de bouw van die hut. Hun gidsen/reisleiders bleken 2 Belgische stagiairs, wat de communicatie ten goede kwam.
’s Middags gaf de baas van de bedoening, Alfonso, een demonstratie bodypainting, wat bij sommige jongelieden resulteerde in zwarte strepen, vegen en andere decoraties die nog een paar weken zichtbaar zullen zijn en waar je waarschijnlijk liever niet mee gezien wilt worden op het strand. Wij vroegen ons af of je de contouren zou zien nadat je lichaam wat meer zon heeft gehad.
Om ook ons een beetje bezig te houden ging Alfonso daarna met ons nog een stukje in het natuurreservaat wandelen. Na een klein eindje vertelde hij dat hij de volgende dag dezelfde wandeling met alle gasten ging doen en dat we dan meer uitleg kregen. Dus wandelden we maar weer terug.
Inmiddels ging het steeds harder regenen. We zijn dan ook niet meer in de rivier gaan zwemmen.

10 Mei: Santo-Domingo
Vandaag was voor de jongelieden, na drie weken hier gewerkt te hebben, de laatste dag. Voor Alfonso een mooie gelegenheid om niet alleen voor ons, maar ook voor hen een aantal culturele activiteiten op stapel te zetten.
Na het ontbijt ging de president van de gemeenschap, in de gemeenschapsruimte een paar handen vol vruchten in stukken hakken en de rode pitten opstapelen op een paar grote bananenbladeren. De president is herkenbaar aan soort rond wit wollig ding op zijn hoofd, ongeveer zo groot als een schoteltje.
Alfonso hielp ook mee, maar eerst werd zijn kruin opgeschoren door een van de gidsen. Toen iedereen zich rond de stapel pitten had geschaard, ging Alfonso de rode massa door zijn resterende licht rode haar smeren, zodat dat de typische felle rode kleur van de stam kreeg. Voor de houdbaarheid van het kapsel wordt het doorgaans ingesmeerd met vaseline.
Dat liet hij nu even achterwege. Alfonso herhaalt de procedure ongeveer om de 9 dagen. Vervolgens was het weer grote pret onder de jongelieden die hun haar lieten volsmeren met rode kleurstof, die overigens na een paar wasbeurten, in de rivier, bij de meesten weer verdwenen.
Na het haren verven gingen we met de hele groep de junglewandeling maken waarmee we de vorige dag al een klein beetje begonnen waren.
Nu gaf Alfonso hier en daar uitleg waar door sommige aanwezigen geïnteresseerd naar werd geluisterd. Zo kregen we een demonstratie waterdrinken uit een klein riviertje met een opgevouwen blad en vogeltjes vangen met een bananenval (hierbij werden geen echte vogeltjes gebruikt).
Terug bij de hutten stond ons een culturele maaltijd te wachten. Pink dikke maden kropen in hun bedje van zaagsel. Een enkele probeerde te voorkomen dat hij werd opgegeten, maar werd snel door Alfons tot de orde geroepen.
Nadat Alfonso had laten zien hoe een made het beste kan worden opgegeten waagde een aantal jongelui zich aan een hapje. De oudelui beperkten zich tot toekijken.
Nu de eerste trek gestild was, mochten de jongelui aan een grote houten wringer draaien waar suikerriet doorheen ging. Het suikerwater werd opgevangen en ging rond, zodat ook de ergste dorst werd gelest.
Inmiddels hadden de vrouwelijke medewerkers van Alfonso een buffet ingericht met traditionele hapjes. De overgebleven maden waren tot saté verwerkt. Ze smaakten niet echt smerig maar om nou te zeggen lekker, daarvoor moeten we toch nog even wennen.
Na een snelle duik in de rivier volgde nog een echte lunch met in bananenblad geroosterde tilapia.
De tijd begon te dringen, dus gingen we snel door een museumpje met wat werktuigen en bodemvondsten waar wederom door sommige aanwezigen geïnteresseerd naar de uitleg werd geluisterd.
Tegen zessen begon het afscheidsfeest. De jongelieden werden bedankt voor hun inzet voor de gemeenschap en wij voor onze belangstelling. De Duitsers in het gezelschap gaven een eigen versie van Hans en Grietje, de Engelsen zaten op de bank, de gidsen spoorden iedereen aan om mee te doen aan een Belgische volksdans, de Amerikanen stuntelden zich door iets wat een lesje Engels voor beginners moest voorstellen, waarbij de aanwezige kindjes sneller tot 10 telden dan de Amerikanen, en tot slot stuurden de Tsachilas iedereen de dansvloer op met traditionele muziek.
Vervolgens werden we onthaald op felrode limonade en zelfgebakken taart waarna we een armbandje en halsketting van zaden cadeau kregen.
Tot slot nam het grootste deel van de indianenfamilie afscheid. We waren even bang dat er geen avondeten meer zou volgen, maar gelukkig kregen we drie kwartier later spaghetti die droop van het vet.

11 Mei: Santo-Domingo- Chugchilan
Lex zou ons om 9 uur op komen halen, maar al voor achten hoorden we zijn stem. Hij had de vorige dag een vrachtje naar Mindo gebracht en was daarna in de buurt blijven slapen.
De jongelieden vertrokken na het ontbijt naar de grote straat waar een bus ze zou oppikken. Wij namen afscheid van de Tsachilas en vertrokken naar Chugchilan, een dorp met 300 inwoners. Onderweg zouden we halt houden bij Cotopaxi, mar omdat Cotopaxi in de wolken lag, stelde Lex voor om dan een andere route te nemen die via binnendoor weggetjes bij onze bestemming kwam.
Onze bestemming, de Black Sheep Inn, lag er uitgestorven bij. Gelukkig kwam lex hier regelmatig en hij slaagde erin om via een walky-talky de mensen van het hotel te contacteren, zodat we even later toch ons huisje (soort knibbel knabbel knuisje) in konden.
Brr, koud op 3300m terwijl het miezert. Gauw de houtkachel aangemaakt, dat hielp. Na een wat droog uitgevallen lunch konden we er weer tegen.
Maar de doucheruimte, enkel steens met golfplaten dak, bleef zo koud dat we de douche waar we naar snakten, uitstelden tot de volgende ochtend.