Onze laatste 2 vakantiedagen in Beijing

Hallo lieve familie en vrienden,
Hier is ons laatste verslag van de fantastische reis die we gemaakt hebben.
Dank jullie wel voor alle leuke reacties.
Morgenochtend vroeg vliegen we weer terug naar Nederland. Daar halen we de auto op die heel lief bij Roderick en Esther mocht staan en waar ze samen met de meisjes vast goed op hebben gepast. Na het eten gaan we dan weer naar ons eigen huis in België alwaar we dan heerlijk weer in ons eigen bed kunnen slapen. We bovendien zonder allerlei verboden op internet kunnen en dus ook onze laatste foto’s kunnen posten.
We hopen jullie allemaal weer gezellig te zien bij ons thuis of ergens in Nederland.

Zaterdag 25 mei

Om 7.30 werden we opgehaald door een chauffeur die geen woord Engels sprak. Een rit van ruim anderhalf uur bracht ons naar de Chinese muur bij Mu Tian Yu. Op de parkeerplaats aangekomen, liet de chauffeur ons via zijn smartphone weten “you return to the parking after the swim.” We begrepen de boodschap. Ook slaagden we erin te vermoeden dat een doorsnee bezoek aan de muur ongeveer 2 uur duurde; “the rule is that a visit takes two hours.” Hij leverde ons af bij het ticket office waar we kaartjes kochten voor de shuttle bus, de kabelbaan en de muur.
Langs de weg naar de shuttle bus stond een lange rij souvenirkraampjes. Om de drukte te verwerken, stonden er minstens tien bussen te wachten. Daarmee kwam je tot dicht bij de kabelbaan. Die bracht ons tot dicht bij de ingang van de muur. Samen met tientallen anderen gingen we naar binnen. We konden genieten van adembenemende uitzichten, een honderden jaren oude muur en het schitterende weer; het was 35 graden, en we zagen de smog hangen.
Na ongeveer twee en een half uur kwamen we terug bij onze chauffeur. Terwijl hij op de heenweg heel behoorlijk had gereden, had hij op de terugweg meer haast en hield hij zich meer bezig met zijn telefoon dan met het verkeer. Op onze kamer hebben we even uitgepuft, waarna we op zoek zijn gegaan naar wat eten. Op de hoek bij ons hotel zit een onooglijk soort eetcafé, het Alley Café. Daar hebben we best eetbare dumplings gegeten. En ontdekt dat je hier zonder Chinees telefoonnummer probleemloos wifi kunt gebruiken. Hadden we ons de moeite van de vorige dag, en het geld, kunnen besparen.
Bij de groenteman hebben we druiven en aardbeien gekocht en daarmee gewapend zijn we verdergegaan met ons verslag en de foto’s.
’s Avonds zijn we weer gezellig gaan eten op de hoek.

zondag 26 mei

De laatste dag van ons verblijf in Beijing begon somber. Het weerbericht gaf regen en maar een goeie 20 graden. Dus namen we onze jassen maar mee. Vandaag bleken we een andere gids te hebben dan de man die ons ophaalde op het station. Hij legde ons uit dat in verband met de regen de excursiedagen waren omgewisseld; oorspronkelijk zouden we vandaag naar de muur zijn gegaan en die is met nat weer nogal glad.
We werden door onze chauffeur afgezet bij het park van de Tempel van de Hemel. Een park van in totaal maar liefst 480 ha midden in de stad. Een groot deel van het park staat vol cipressen. Bomen van meer dan honderd jaar oud krijgen een groen bordje, bomen van meer dan driehonderd jaar een rood bordje. Het park gonst van allerlei activiteiten, bijv. een stel kleuters met een schildersezel voor hun neus en waar de zondagochtendjuf enthousiast een verhaal over stond af te steken.
Centraal in het park staat de Tempel van de Hemel. Een rond gebouw met een drietrapsdak, de bovenste laag staat voor de hemel, de middelste voor de zon, de maan en de sterren en de onderste voor het aardse, de gewone mens. Oorspronkelijk waren de kleuren van boven naar beneden blauw, geel en groen, maar tegenwoordig zijn alle dakdelen blauw. Vroeger kwam de keizer hier om te bidden. Bij de tempel staan een paar bijgebouwen die tegenwoordig als museum zijn ingericht. Dat wil zeggen, je ziet er vooral foto’s, lopend van afbeeldingen van vroegere keizers tot de slotceremonie van de Olympische Spelen.
De gids gaf ons een half uurtje vrije tijd om op ons gemak foto’s te maken en ging bij de uitgang op ons wachten. In de verte begon het te rommelen. Af en toe, volgens de gids niet vaak, heb je in Beijing een soort tropische onweersbui. Die hadden we deze vakantie nu wel. Nadat we een tijdje in een van de bijgebouwen hadden gescholen, zijn we met de gids toch maar richting uitgang gegaan. Het eerste stuk viel mee. Een lange overdekte galerij waar chinezen zaten te pokeren en een Chinese variant van het dammen zaten te spelen. Langs de kant zaten de kleine kindjes te spelen met hun verf en knip en plak werkjes. De juf liep nog steeds rond Aan het eind van de galerij hebben we een tijdje staan wachten tot de regen was overgegaan in een gemoedelijk buitje. Toen zijn we verdergegaan om ons te laten oppikken door onze chauffeur.
Was de regen wat geluwd, de straten en ook veel trottoirs waren veranderd in riviertjes. Af en toe liepen we door centimeters diepe stroompjes. Dan weer moesten we door meertjes waar het water werd tegengehouden door een richel in de stoep. Zoals in veel stedelijke gebieden, was de afwatering niet ideaal. Gelukkig heeft Beijing veel straatvegers die druk doende waren water naar de afvoerputjes te vegen. Dik was zijn wandelschoenen aan het inlopen voor de Vierdaagse, weet je nog. Hij heeft zijn schoenen tijdens de Vierdaagse altijd angstvallig droog gehouden. Nu weet hij waarom.
De chauffeur bleef wat langer weg dan gepland. Hij had een lekke band, dus had hij uiteindelijk een vriendje gestuurd met een andere auto. De volgende stop was een zijdefabriek. Onze gids legde uit dat het meer een ordinaire souvenirwinkel was, waar toevallig iets met zijde werd gedaan. Hij zei het iets subtieler, maar we hadden het idee dat hij de verloren tijd wilde inhalen. Nu zijn we misschien een beetje blasé geworden. In de loop van de tijd hebben we dergelijke souvenirwinkels al vaker gezien. Daarom stemden we er mee in door te gaan naar de volgende attractie, het Tian’anmen Plein en de Verboden Stad.
Gelukkig hadden we het Tian’anmen Plein al gezien toen het niet regende. We hadden dan ook al foto’s in overvloed. Vanaf het plein liepen we langs het Mausoleum naar de Verboden Stad. Die wordt zo genoemd omdat dat vroeger het keizerlijk paleis was, waar behalve het personeel en edelen niemand binnen kwam. De Verboden Stad is zeshonderd jaar oud en beslaat 72 ha. Er komen ongeveer 80 000 bezoekers per dag, maar vandaag was het vrij rustig, misschien door de regen.
De toegang tot de stad is een drievoudige poort; de middelste voor de keizer, de linker voor de keizerin en de rechter voor de adel. Wij namen de middelste.
We konden al snel beamen wat de gids ons vertelde, namelijk dat de Verboden Stad historisch gezien interessant is, maar als bezienswaardigheid een beetje saai. Een aantal gebouwen die allemaal op elkaar lijken, rood met geel, binnen in elk gebouw een vrij lege ruimte met in het midden een troon. Je kunt niet naar binnen, dus voor de ingang verdringen tientallen toeristen, net als in Nederland en België veel Chinezen, elkaar om foto’s te maken.
We verlieten de Verboden stad via de keizerlijke tuin. Daar kwamen vroeger alleen de keizer en zijn favoriete concubine; en de tuinman waarschijnlijk.
We beëindigden onze excursie met een heerlijke lunch in een klein lokaal restaurant in het straatje van ons hotel. Een gelegenheid waar vooral de plaatselijke bevolking komt. Toen we weer naar buiten gingen en afscheid namen van onze gids, was de regen opgehouden.
De rest van de middag hebben we doorgebracht met luieren, opwarmen, koffers pakken en verslag en foto’s bijwerken. Omdat ons Chinese geld op begon te raken, hebben we bij de receptie gevraagd waar de dichtstbijzijnde atm was. Die hebben we, drie straten verderop, op eigen kracht gevonden, Bank of Beijing. De atm gaf geen geld aan onze Master Card. Dus zijn we in een hotel waar we langs kwamen gaan vragen of we met Master Card in hun restaurant terecht konden. Dat kon; kin dai. (can eat)
En zo loopt onze reis ten einde. Morgen naar het vliegveld en dan door naar huis.