Trans-Mongolie express

Hier zijn we weer lieve familie en vrienden,

Inmiddels zitten we in Beijing en sturen jullie vanuit hier het verslag van de laatste twee dagen in Mongolie. Hadden we eindelijk alles rond met het uploaden de foto's nu kunnen we in China die website niet openen, is waarschijnlijk net als facebook, google en whats-app ook verboden. Misschien dat het vanavond laat wel lukt.

@ Volkert: ik heb de complimenten overgedragen aan onze gids alhoewel ze niet begreep waarom ik moest lachen.
@Laura: wij wensen Jan heel veel beterschap.

Maandag 20 mei

Ons verblijf in de Gobi zit erop. Vanmorgen vertrokken we in noordoostelijke richting naar Kharkhorin in Midden-Mongolië. Naarmate onze reis vorderde, zagen we het landschap veranderen. Eerst nog een woestijnachtig landschap met stukken waar bijna niets groeide. Dan steeds meer water in plassen en kleine stroompjes, groener gras, grotere kuddes en vetter vee. Waar in de Gobi de gers vaak afzonderlijk staan, één of twee bij elkaar, met een houten of stenen beschutting voor het vee, leven de nomaden in het noorden meestal in grotere groepen bij elkaar, zodat ze hun taken kunnen verdelen. En toen we Kharkhorin naderden, reden we langs grote akkers waar mensen bezig waren te ploegen en tarwe te zaaien,
Kharkhorin werd 800 jaar geleden door Djenghis Khan uitgeroepen tot hoofdstad van Mongolië. Veertig jaar later verhuisde zijn kleinzoon de hoofdstad naar Beijing. Een paar honderd jaar later werd de stad verwoest door Ming soldaten die de Mongolen wilden terugpakken. De resten werden in de zestiende eeuw gerecycled om een groot klooster, het Klooster van de Honderd Schatten, te bouwen. In een ommuurde ruimte van 400x400 m werden 62 tempels gebouwd. In de bloeitijd van het klooster, eind achttiende eeuw, leefden er ca. 1500 monniken. Daarna volgde het bekende verhaal van de Stalinistische periode waarin de meeste tempels werden gesloopt. Een paar bleven behouden en werden ingericht als boeddhistisch museum. Met de terugkeer van de vrijheid van godsdienst keerden ook de monniken terug, een stuk of dertig, die een gerestaureerde tempel gebruiken om te bidden. Wonen doen ze in de stad.
In verband met het glorieuze verleden worden in de omgeving opgravingen gedaan door een Duits-Mongools team. Hun vondsten zijn geëxposeerd in een klein museum dat in 2011 is geopend. De vondsten lopen uiteen van speerpunten uit de steentijd tot gebruiksvoorwerpen uit de tijd van Djenghis Khan. Pronkstuk zijn echter grafvondsten uit een graf uit de zevende eeuw van een Turkse edelman (hier leefden in die tijd Turkse stammen). Het graf ligt ca. 8 m onder de grond, en wordt gevormd door een 42 m lange gang van 2 m breed die verdeeld is in 4 kamers. In het graf zijn o.a. gouden voorwerpen, terracotta beeldjes en wandschilderingen gevonden. Van die laatste vallen in het museum alleen replica’s te bewonderen.
Eind van de middag reden we naar ons kamp een paar kilometer buiten Kharkhorin. Na het diner stond een optreden van een keelzanger op het programma. Hij arriveerde uitgedost in een traditioneel kostuum tegelijk met ons bij de eetzaal. Volgens Kerry haalde zijn optreden het niet bij wat we in Ulaanbaatar hadden bijgewoond. Zij was zelfs bereid hem maar weg te sturen. Toen ze hem na het eten wilde vragen om zijn optreden te beginnen, bleek dat hij uit zichzelf was vertrokken. Wij waren de enige vier gasten en dat vond hij kennelijk niet de moeite.

Dinsdag 21 mei
Vandaag werden we wakker in een lekker opgewarmde tent. Om 7 uur kwam iemand onze kachel aanmaken. We hoefden we pas om 8.30 aan het ontbijt te verschijnen, dus we konden op ons gemak wakker worden. Vandaag hadden we een tocht van 300km naar ons laatste gerkamp. Onderweg lunchten we bij een klein plaatsje in een wegrestaurant waar een westerse wc bij was. Alleen was die wc vandaag op slot. Dus waren we toch weer aangewezen op de planken boven een meters diep gat. De omgeving van dit plaatsje werd ontsierd door massa’s zwerfvuil, En hier waren we getuige van een hoopgevend gebeuren. Het halve, of misschien wel het hele, dorp was massaal met vuilniszakken gewapend bezig het afval te verzamelen.
We waren rond drieën in het kamp. Het is een druk kamp, omdat het bij het Hustai nationaal park ligt. Daar zijn met succes Przwalski paarden uitgezet nadat die een jaar of vijftig geleden in het wild waren uitgestorven. Tegen de avond zijn ze het best te zien, dus hadden we alle tijd om te douchen en thee te drinken.
Voordat we het park inreden kregen we eerst een korte film over het park en de herintroductie van de Przwalski paarden te zien. Het park omvat een gevarieerd landschap; bossen, glooiende hellingen, vlaktes, een rivier, met een grote verscheidenheid aan dieren en planten. Het gebied rond het park is bufferzone. De mensen die daar wonen, krijgen adviezen over milieuvriendelijk werken en het opzetten van kleinschalige activiteiten. Zo is er een fabriekje waar kaas naar Nederlands recept wordt gemaakt. Wellicht een uitvloeisel van het feit dat Nederland nauw bij het park betrokken is.
In 1972 nam de Nederlander Jan Bouman het initiatief tot een project om de Przwalski paarden weer in Mongolië te introduceren. In 1990 selecteerde hij samen met Mongoolse natuurbeschermers een plek die hiervoor geschikt was. Dat was het Hustai park. In 1992 werden de eerste 15 paarden naar het park gebracht. In de jaren daarop volgden nog 5 transporten. In totaal werden er 84 paarden uitgezet. Inmiddels leven er ruim 300 paarden in het park. Ze worden nauw gevolgd door wetenschappers, studenten en vrijwilligers. Ook Nederland is nog steeds betrokken bij het park. Er hangt een lijst met sponsors die meer dan 1000 dollar hebben bijgedragen. Als eerste op die lijst staat de Nederlandse regering.
Even na vijven reden we het park in volgens onze reisbeschrijving konden we misschien marmotten, herten en uiteraard Przwalski paarden zien. Dat deden we ook. Eerst marmotten die wegrenden naar hun holen. Dan herten die rustig bleven staan. Ze stonden zo ver weg dat zij ons amper zagen. Wij hen ook trouwens. Tot slot kwamen we bij een plek waar een paar auto’s stonden en mensen het dal inliepen. Wij zijn toen ook maar het dal ingelopen. En zo kwamen we bij een paardenfamilie; een hengst, drie merries en een veulen. Ze lieten zich uitgebreid fotograferen, voordat ze weghuppelden.
Na dit hoogtepunt reden we terug naar het kamp. Opvallend was dat hier nergens zwerfvuil te zien was.
Kerry vertelde dat we hadden geboft, Het gebeurt ook wel, vooral ’s zomers, dat de paarden zich niet laten zien.

Woensdag 22 mei
Het weer was inmiddels volledig omgeslagen. In de brandende zon reden we de laatste 150 km terug naar de heksenketel van Ulaanbaatar. Over een redelijk onderhouden weg. Eerst nog kilometers door uitgestrekte vlaktes, dan kilometers door het industriegebied rond Ulaanbaatar. Tot slot kilometers in de files van Ulaanbaatar. Waar de afgelopen dagen af en toe wel eens een wolkje rook in de ger wilde ontsnappen, konden we nu in volle teugen de uitlaatgassen in Ulaanbaatar opsnuiven.
In ons hotel namen we onze bagage en schone was in ontvangst en gaven we onze vuile was af. Ze hebben hier een snelle service, dus een paar uur later was de was alweer klaar. In het nabijgelegen Sky View hotel hebben we overheerlijk Koreaans geluncht, waarna we ons reisverslag en foto’s zijn gaan uploaden.

Donderdag 23 mei
Om 6.40 uur werden we door Kerry en Gomboo opgehaald om naar het station te worden gebracht. Van het hotel kregen we een ontbijtpakket mee. We waren niet de enigen; de lobby stond vol met mensen die richting China moesten.
Nadat we op het station afscheid hadden genomen, konden we ons in de trein installeren. Volgens Kerry hadden we geluk; het was een moderne Mongoolse trein in plaats van een oude Chinese. We reisden weer eerste klas en hadden, samen met de buren, een eigen wc. Er werd een thermoskan met warm water gebracht en, het belangrijkste, alles zag er schoon uit. Onze wagon werd bijna geheel gevuld door Nederlanders, wat handig was, want ze hadden van hun reisleider uitgebreide instructies gekregen.
’s Avonds stopten we eerst aan de Mongoolse kant van de grens. Iedereen moest in zijn coupé blijven en zijn paspoort voor controle afgeven. Dat duurde een uurtje. Daarna reden we door naar de Chinese kant.
Aan de Chinese kant werden de wielen verzet omdat de spoorbreedte daar anders is. Ondertussen moesten alle passagiers met al hun bagage uit de trein en in het stationsgebouw door de douane. Bij de paspoortcontrole moesten we het inreisformulier dat alle passagiers in de trein hadden gekregen, afgeven. Alleen hadden niet alle passagiers dat gekregen. Bijvoorbeeld wij. Dus werden we door de dame die de paspoorten controleerde teruggestuurd om dat in orde te maken. Gelukkig waren we niet de enigen. Zodra onze paspoorten waren gescand, begon er een apparaat Nederlands tegen ons te spreken: “leg de vier vingers van de linkerhand op het scherm” enzovoort. Dat lukte. Daarna moesten we recht in de camera kijken. Dat was bij Dik wat lastiger; waarschijnlijk omdat zijn ene oog niet meekeek.
Bij het scannen van de bagage moest Astrid haar koffer open maken. Ze had als souvenir een paar schapenenkelbotspellen in haar koffer en de douaniers moesten even zien wat voor dierlijk materiaal ze bij zich had.
Daarna begon het lange wachten tot we weer verder konden. In totaal zo’n vier uur. Astrid waagde zich naar buiten en kwam even later met een paar bananen en een paar trosjes druiven terug. Die had ze met ons laatste Mongoolse geld betaald. Na drie uur kwam iedereen in de stationshal in beweging. Kennelijk was ergens meegedeeld dat de trein weer open was. Zo konden we ons klaar maken voor de nacht. De trein vertrok om 2 uur ’s nachts.

Vrijdag 24 mei
Vanmorgen verlieten de meeste passagiers in onze wagon de trein voor een bezoek aan het hangende klooster. Dat hadden we over het hoofd gezien bij het plannen van onze reis. Wij gaan direct door naar Beijing.
Het landschap is hier compleet anders. De Mongoolse steppen hadden plaats gemaakt voor een cultuurlandschap. Overal aangelegde akkers, strak ingeplantte bossen en vlakke autowegen. Sommige kale bergen zijn hier voor een groot deel vol gezet met zonnepanelen.
Om 14.35 kwamen we in Beijing aan. Net buiten de uitgang van het station werden we opgewacht door onze gids. Het duurde even voor we hem ontdekten, want hier geen mooi Tiara bordje, maar een donkerbruin papiertje waar onze namen met zwarte stift opgeschreven waren. In het hotel gaf hij ons een paar instructies, de vertrektijden de komende dagen, waar we geld kunnen pinnen en waar we een simkaart kunnen kopen. (om de wifi van het hotel te kunnen gebruiken, moet je een Chinees telefoonnummer hebben) Hij was zo attent op een paar briefjes in het Chinees “Bank of China” en “simkaart” te schrijven. Hij legde ook uit dat we links-rechts-links enz. moesten lopen om na ongeveer 20 minuten bij een shopping mall te komen. Daarna verliet hij ons en waren we aan onszelf overgelaten. Op onze kamer lag een kaart van Beijing. De receptionist tekende de route die we moesten volgen en zo gingen we optimistisch op pad.
Ergens in het links-rechts-links verhaal moet iets mis zijn gegaan. Dat idee begonnen wij te krijgen toen we inmiddels zo’n drie kwartier hadden gelopen en geen idee hadden waar we waren, Gelukkig staan er in de omgeving van het hotel op elke straathoek wel een paar agenten. Dus zijn we maar gaan vragen hoe we verder moesten. Kaart laten zien, aanwijzen waar we naartoe wilden en verder lopen. Op een gegeven ogenblik moesten we door een soort sluis waar iedereen werd gecontroleerd. En zo kwamen we op het Plein van de Hemelse Vrede, het Tian’anmen Plein. Daar gaan we overmorgen ook nog naar toe. Maar nu weten we alvast hoe het eruit ziet.
Na 2 uur in de brandende zon te hebben gelopen; het was bijna 30 graden, kwamen we bij de gezochte bank en shopping mall. Geld uit een atm halen ging ondanks sombere voorspellingen van onze gids zonder problemen. Een simkaart kopen ging lastiger. In de shopping mall vonden we een Huawei winkel. Die konden ons niet helpen, maar het meisje achter de toonbank liet ons behulpzaam een lijstje zien met winkels die dat wel konden; in het Chinees. Daarna probeerden we een Apple winkel. Die was alleen repair shop en stuurde ons naar de overkant, de Huawei winkel. De communicatie ging overigens redelijk goed via smartphones.
Nadat we onze dorst hadden gestild met mangosap waar een vaag roomachtig goedje doorheen was gemengd, gingen we dan buiten maar op zoek. De eerste telefoonwinkel was al raak. We hebben meteen twee simkaarten voor een maand aangeschaft. We werden ook meteen geconfronteerd met het feit dat Google, Whatsapp en Facebook in China niet werken.
Nu we in ieder geval weer een klein beetje konden communiceren, konden we eindelijk weer aan andere dingen denken. We hebben echte Chinese thee uit China gekocht en zijn daarna gaan eten. Dat laatste was een probleem op zich. In Nederland en België herken je een Chinees restaurant vaak aan de voorgevel met veel rood en Chinese karakters. Hier hebben veel winkels veel rood en altijd Chinese karakters. Gelukkig staan veel restaurants ook in het Engels aangekondigd. Zo hebben we heerlijk gegeten in het Roasted Duck restaurant.
Na het eten voelden we ons goed genoeg om te voet naar ons hotel terug te keren. Omdat we na een tijdje toch weer het idee hadden dat we verkeerd dreigden te lopen, zijn we ter plaatse het Hilton hotel binnen gelopen. Daar heeft een van de receptionisten een taxi voor ons gebeld die ons snel en veilig thuis bracht.