Trans-Siberie deel 2

Lieve familie en vrienden

Eerst en vooral bedankt voor jullie reacties.

Hier zijn we weer met een nieuw verhaal. We hadden jullie beloofd om snel de foto's erbij te posten maar we ondervinden daar nogal wat problemen mee. Zijn daar een hele avond mee zoet geweest omdat ook het internet geregeld uitviel. Het tegoed wat we dachten te hebben is vervallen dus moesten we een nieuw tegoed bestellen. Levertijd of de verwerkingstijd van de bestelling is 5 dagen balen dus :(

Maandag 29 – dinsdag 30 april
Om kwart voor zeven kwamen we in Moskou aan. Dat betekende dat we al om kwart voor zes uit ons bed kwamen. We hadden de wekker gezet, maar dat was eigenlijk niet nodig, onze Chinese buren maakten genoeg lawaai om een hele wagon wakker te maken. Bovendien begon een half uur voor aankomst luide muziek te spelen om ons wat op te vrolijken. We fristen ons provisorisch op. In de toiletten waren weliswaar wasbakken, maar ook veel, heel veel Chinezen.
Op het station zouden we in de aankomsthal worden opgewacht door onze chauffeur. Vanaf het perron kom je in een hal. Daar hebben we een tijdje staan wachten; geen chauffeur. Iets verderop is een tweede, grotere hal. Daar hebben we een tijdje staan wachten; geen chauffeur. Astrid is toen maar terug gegaan naar de eerste hal en ja hoor, daar kwam ook net onze chauffeur, herkenbaar aan een Tiara Tours bordje, aanlopen.
Onze chauffeur bracht ons naar een onaantrekkelijk ogende parkeerplaats met een groot hek eromheen. De parkeerplaats bleek te horen bij een groot flatgebouw van 16 verdiepingen en daar bevond zich ons hotel. Het is ons niet helemaal duidelijk geworden welke verdiepingen van het hotel waren. Wij zaten op de achtste. Ondanks het vroege uur mochten we al wel onze kamer in. Daar zijn we wat gaan bijkomen en hebben we ons wat uitgebreider opgefrist.
Om 9 uur werden we opgehaald door Maria. Zij vergastte ons eerst op een tocht door de Moskouse metro. Die is wereldberoemd om zijn fraai versierde stations. In de tweede wereldoorlog werden de stations massaal gebruikt als schuilkelder. Om na de tweede wereldoorlog het moreel van de Russen wat op te krikken, besloot Stalin de stations te verfraaien met schilderijen, beelden en wat dies meer zij die vooral naar in de loop van de geschiedenis gewonnen veldslagen verwezen. De stations moesten ook een gevoel van ruimte en licht oproepen. En zo geschiedde. Stalins opvolger, Chroesjtjov, was wat zakelijker ingesteld. Nieuwere stations zijn dan ook een stuk soberder ingericht.
De tocht langs de mooiste metrostations bracht ons bij het Kremlin. Wij hadden een rondleiding door het Kremlin geboekt. Wij leefden in de veronderstelling dat we vooral regeringsgebouwen zouden zien, maar het Kremlin (Russisch voor vesting) is de centrale vesting van Moskou van waaruit in vroeger tijden Moskou werd geregeerd. Binnen de vesting staan een paar regeringsgebouwen zoals het Kremlin Paleis dat de officiële residentie van Poetin is en het congresgebouw dat door Chroesjtjov werd gebouwd en velen een doorn in het oog is. Vooral echter staan er binnen de vesting 6 kerken en staan er 5 kerken en kloosters niet meer; die zijn onder het communisme vernietigd. Er zijn herbouwplannen, maar er schijnt geen herbouwgeld te zijn.
Nu trof het dat wij het Kremlin bezochten op het Russisch-Orthodoxe Pasen. En dat wij het Kremlin bezochten terwijl er druk werd gerepeteerd voor de 9-meiviering. De nationale feestdag. Het Rode Plein (het oud-Russische woord voor “mooi” betekent tegenwoordig “rood”, dus het heeft niks met communisme te maken) was dan ook afgesloten voor repeterende soldaten. In het Kremlin hadden we meer geluk. Er begon net een processie toen wij aan kwamen lopen. Onder luid gezang en klokgelui verscheen een stoet uit de Kathedraal van de Ontslapenis van de Moeder Gods om in een gebouw erachter weer te verdwijnen . Toen we daarna verder liepen, kwam even later een groep geestelijken uit na gedane arbeid de Kathedraal van de Ontslapenis van de Moeder Gods uit om in een ander gebouw bij te komen van de inspanning. Naar wij begrepen liep de patriarch van Moskou voorop. Onze gids had in ieder geval de dag van haar leven.
Toen de ergste opwinding voorbij was, leidde ze ons door de verschillende kerken en kathedralen. Overal kregen we uitgebreide uitleg die we jullie zullen besparen. Leuk was ook dat we de grootste kerkklok ter wereld die nooit geluid is en het grootste kanon dat nooit geschoten heeft, te zien kregen.
De kerkklok, de Tsarenklok is de grootste klok die ooit is gegoten, 6,14 meter hoog en 201 ton zwaar. Hij is in 1733–1735 gegoten. Tijdens het afkoelen bleef de klok, gestut door een houten stellage, in de gietkuil om afgewerkt te worden. Erboven bevond zich een houten afdak. Tijdens een grote brand in het Kremlin, in 1737, vatte het stutwerk vlam en bij het blussen daarvan barstte de nog warme klok door het temperatuurverschil met het koude bluswater. Er brak een stuk van 11,5 ton af. Pas in 1836 lukte het de klok uit de kuil te hijsen.
Naast de tsarenklok staat het Tsarenkanon. een enorm kanon uit 1586. Het weegt 40 ton, is 5,34 meter lang, heeft een kaliber van 890 millimeter en een externe diameter van 1200 mm.
Het was de bedoeling om met het kanon clusterschoten af te vuren om het Kremlin van Moskou in tijd van oorlog te beschermen. Het kanon is echter, net zoals de tsarenklok, nooit gebruikt, en was vooral bedoeld om vijanden af te schrikken
Omdat we nog één kathedraal niet hadden bezocht en die vanwege de feestelijkheden pas om 14 uur open ging, gingen we in het park van het Kremlin even uitrusten. Daar hadden we een goed uitzicht op de rivier en de landingsplaats voor helikopters die Poetin had laten aanleggen.
Na de laatste kathedraal, die pas om 14 uur open ging en die we toch echt moesten hebben gezien, liepen we het Kremlin uit. Onderweg kwam een groep militairen in zwarte uniformen en met glimmende zwarte laarzen voorbij marcheren. Zo van stamp, stamp, stamp en gestrekte benen omhoog tot bijna schouderhoogte. Maria vertelde dat dat de persoonlijke garde van Poetin was. Daarvan kun je alleen lid worden als je er als cadet voor wordt uitgenodigd. Belangrijk criterium is een fraai Arisch uiterlijk. En toen was het eindelijk tijd om te lunchen bij Mumu, een druk zelfbedieningsrestaurant. Eindelijk echte Borsjt geproefd.
Nu waren we nog steeds niet op het Rode Plein geweest. Dus gingen we het na de lunch nog maar eens proberen. Weer mis, het Rode Plein was nog steeds afgesloten. Daarom leidde Maria ons via Gum, ooit een vermaard warenhuis, nu een verzameling kleine shops in het oude gebouw, naar de andere kant van het plein. Daar was het ook dicht, maar konden we iets beter zien hoe het eruit zag.
Daarmee zat Maria’s werkdag erop. Zij gaf op de kaart van de metro aan hoe we bij het hotel konden komen, legde uit wat er rond het Kremlin te doen viel en vertrok. Wij wilden de brug over omdat er aan de andere kant van de rivier een leuk parkje moest zijn. De brug over was lastig, want in verband met alle repetities mocht je niet overal lopen. En aangezien de kant van de brug waar je wel mocht lopen, opengebroken was, was het betreden van de brug niet vanzelfsprekend. Uiteindelijk lukte het toch en zo kwamen we aan de overkant waar ook nogal wat militairen stonden … om te ontdekken dat we Maria niet helemaal goed hadden begrepen. Dus dan maar weer terug. De militairen bleken er te staan om iedereen die de brug op wilde tegen te houden. Dus moesten we een stukje omlopen. Onderweg vroegen we een agent de weg. Zij wilde ons terug naar de brug sturen. Begreep niet waarom wij niet terug naar de brug gingen.
Dus dan maar naar de volgende brug. Dat is het probleem van rivieren; je hebt niet zo veel mogelijkheden om droog aan de overkant te geraken. Een uur later waren we dan eindelijk weer in de buurt van het Kremlin en ploften we neer op een terrasje. Gelukkig bleek er aan de overkant van de straat een metrostation te zijn en zo kwamen we dan toch nog behouden bij ons hotel aan. We bleken dus uiteindelijk 15,3 km gelopen te hebben of 21000 stappen.
Omdat we toch wel een beetje moe waren besloten we in het hotel te eten. Tsja er zijn hotels met een uitstekend restaurant. Er zijn ok andere hotels. Dit hotel had een indrukwekkende wijnkaart. Toen Astrid wijn wilde bestellen antwoordde de jongeman die ons hielp dat er geen alcohol was. Toen wij hem niet-begrijpend aankeken en vroegen waarom er dan wijn op de kaart stond, raakte hij in paniek en tikte snel wat in zijn telefoon. Even later zei zijn telefoon in keurig Engels “sorry we ran out of alcohol.” Dat meenden we al te hebben begrepen.
De gegrilde zalm die we bestelden, was eetbaar, maar smaakte wat oud. Misschien ingesmeerd met wat oude olie. Dik besloot het jongmens terug te plagen. En zo zei Diks telefoon in keurig Russisch “hebt u mayonaise?”. Mayonaise is in het Russisch ook mayonaise. Dat had hij. Maar toen de telefoon even later vroeg of de rekening op de kamer kon, sloeg het jongmens op tilt. Uiteindelijk sleepte hij ons mee naar de receptioniste die het voor hem regelde en opmerkte “he is a new guy.”
Dinsdag werden we, nadat we de was hadden afgegeven, om 9 uur opgehaald door Marina, een andere Marina dan in Sint Petersburg. Vandaag ging de tocht naar Sergiev Posad. Een stadje met het Ttoitse-Sergieva Lavra, het klooster van de Heilige Drie-eenheid en de Heilige Sergej zo’n 70 km buiten Moskou. Het is het belangrijkste kloostercomplex van de Russisch-Orthodoxe kerk en voor veel Russen de tegenhanger van het Vaticaan. De heilige Sergej (Sergius) was een monnik die hier pakweg 700 jaar geleden in de bossen leefde. Op zijn drieëntwintigste bouwde hij eigenhandig zijn eerste kerk. Naarmate zijn reputatie groeide, kreeg hij meer en meer volgelingen en kwamen er kloostergebouwen en kerken bij. Hij was in zijn tijd een belangrijk spiritueel leider en werd een van de belangrijkste heiligen van Rusland die ook in de rooms-katholieke kerk wordt erkend. Zelfs de tsaren ondernamen te voet pelgrimstochten vanaf Moskou naar zijn klooster.
Door het drukke verkeer duurde de rit zo’n anderhalf uur. Halverwege stopten we bij een plattelandswoning, Die zijn er in principe in twee categorieën: huizen van de inheemse bevolking en datsja’s, buitenhuizen van Moskovieten. Wij stopten bij een huis van een inheemse bewoner. Omdat de inmiddels gepensioneerde eigenaar jaren in de plasticindustrie had gewerkt, was zijn huis uitbundig versierd met stukken plastic folie in de vorm van bloemen en andere knutselstukken. Interessanter vonden wij zijn grote groente- en fruittuin. Er stond nog niet zoveel in, wat knoflook en uien, maar we konden ons een beeld vormen van hoe het worden ging. Omdat de grond erg zwaar was, had hij eigenhandig een meer zanderige bovenlaag aangebracht. Tevens stond er in de tuin een klein houten huisje met daarin het toilet waar Dik even gebruik van maakte. Lijkt ons voor de winterperiode niet echt comfortabel. Zijn houten huis was eenvoudig maar efficiënt ingericht. Een gasstel en een oven op gas. En heel slim, wanden die pakweg 20 cm onder het plafond ophielden, zodat de centrale houtkachel het hele huis kon verwarmen.
We mochten zijn kelder in, waar zijn wintervoorraad lag opgeslagen en potten jam en flessen eigengebrouwen vruchtenwijn stonden. Astrid proefde een glaasje en volgens haar was het best te drinken. In de woonkamer stonden kisten met pootaardappelen al voor te kiemen en in een hoek stonden tomatenplanten te wachten om uitgepoot te worden. Wel een beetje sprieterig, het gebruikelijke euvel met tomatenplanten die binnenshuis worden voorgezaaid.
Tijdens ons oponthoud keken ook andere toeristen even naar binnen. Zij hadden duidelijk minder belangstelling voor het plattelandsgebeuren, keken even om de hoek en waren weer weg.
Bij het klooster regelde Marina een lokale gids. In eerste instantie kreeg ze een monnik, maar die bleek geen Engels te spreken, toen een dame die wel Engels sprak. We kregen weer een uitgebreide rondleiding langs de verschillende kerken en kathedralen. Ook werd verteld over de wonderen van de heilige Sergej . Zo zei hij op een nacht tegen een van zijn volgelingen toen ze buiten zaten dat ze wakker moesten blijven omdat er speciaal bezoek kwam. En even later verscheen Maria zelf. Zij vond het zo attent dat de mannen voor haar wakker waren gebleven, dat zij beloofde dat het klooster nooit zou worden verwoest. En tot op de dag van vandaag is het inderdaad nooit verwoest.
De relieken van Sergej zijn bijgezet in de Drie-eenheidskathedraal van het klooster. Russen houden er nogal van om heilige voorwerpen en afbeeldingen te zoenen. Veel bedevaartgangers naar het klooster wilden graag een relikwie bemachtigen. Zij zoenden de reliekschrijn langdurig en knabbelden ondertussen een stukje van de schrijn af. De schrijn ziet er dan ook letterlijk nogal aangevreten uit. Tegenwoordig zit hij dan ook veilig ingepakt achter glas en ijzer.
Halverwege ons bezoek gebeurde er andermaal een wonder. Onze gids Marina begon opeens te huilen. Zij viel een andere dame in de armen en liet ons even over aan de dame die ons rondleidde. Naderhand vertelde ze dat ze net was herenigd met haar boezemvriendin uit haar studietijd. Door verandering van telefoons en e-mailadressen waren ze elkaar jaren geleden uit het oog verloren. Als door een wonder hadden ze elkaar bij de heilige Sergej teruggevonden.
Na het bezoek aan het klooster aten we wat in een restaurant vlakbij, waar we meteen een paar kleine souvenirs scoorden. Daarna togen we huiswaarts. Onderweg kwam het gesprek op wat we ooit voor beroep hadden gehad en zo stelde Marina voor ons af te zetten bij het ruimtevaartmuseum. Zij nam afscheid en wij verpoosden een aangenaam uurtje in het museum. Waar we overigens een extra kaartje voor ons fototoestel moesten kopen.
Marina had ons verteld dat er achter het hotel een goed Georgisch restaurant was. Na onze ervaring van de vorige avond besloten we daar te gaan eten, wat een goede keuze bleek. Omdat we van onze vorige ervaring met Georgisch eten hadden geleerd, hielden we wel onze bestelling bescheiden.
Vandaag 7,5 km is ongeveer 10000 stappen.